Soms kom je zomaar veel spontaniteit en ontwapening tegen. Zo ook bij deze 12-jarige die via zijn schooljuf bij mij terecht is gekomen. Hij komt met een blije toet bij mij binnen, weet glashelder door middel van een tekening die hij met zijn juf al had gemaakt, waar hij tegenaan loopt en waar hij aan wil werken.Het blijkt dat hij het fijn vindt dat ik hem veel vragen stel en vooral vragen die wat dieper gaan dan de gemiddelde vragen die hem gesteld worden. Wanneer ik hem vraag of hij denkt dat hij een slimmerd is zegt hij dat moet je mijn moeder maar vragen. Ik zeg, dat vraag ik aan jou en niet aan je moeder. Hij denkt dat het wel meevalt zegt hij twijfelend.
Ik pas mijn gesprek aan en voeg wat woorden toe die een 12-jarige gemiddeld genomen nog niet beheerst. Het maakt hem niet uit dat ik ingewikkelde woorden aan het gesprek toevoeg, hij weet mijn vragen allemaal te beantwoorden en hoeft bijna geen verduidelijking aan mij te vragen. Ik zie vanuit mijn ooghoek dat zijn moeder hier en daar met verbazing zit te kijken en luistert naar de woordenschat van haar zoon. Mijn vermoeden is bevestigd dat deze jongeman bovengemiddeld intelligent is.
En ik, ik geniet van dit gesprek. Wanneer ik hem vraag of hij nog een vervolgafspraak wil zegt hij ja ik vind het hier leuk. Zijn gezicht straalt en hij lijkt opgelucht te zijn dat er iemand met hem mee kan denken en zijn manier van denken snapt.
Hij reageert goed op het hoofdopruimen via de MatriXmethodiek. Al zijn hersensspinsels nemen we onder de loep. Hier en daar komt er rust door het MatriXen, maar vooral ook omdat hij zichzelf steeds beter gaat begrijpen en hij de wereld om hem heen uitleg kan geven. Na 4 gesprekken geeft hij aan wel weer alleen verder te kunnen en vertrouwen in zijn kunnen heeft gekregen.
We spreken af dat hij mij altijd kan bellen als het nodig is en dat stelt hem gerust, wetende dat hij niet meer zo alleen zijn struggels hoeft te trotseren als hij er zelf niet uitkomt.
Gisterochtend startte mijn dag met een lief berichtje “wens je een mooie werkdag met veel inspiratie” Niet wetend dat er vandaag allemaal mooie bijzondere inspirerende dingen op mijn pad zouden komen.
’s Ochtends was ik voor een gesprek bij een zorgboerderij omdat de meneer die ik begeleid daar zijn dag invulling heeft en er altijd met veel plezier over praat. Na het gesprek met mooie nieuwe vervolgstappen voor hem, vroeg hij of ik ook nog even met hem mee wou naar de stal. Hij wilde mij graag zijn lievelingsdieren laten zien waar hij zorg voor draagt wanneer hij op de boerderij is.
Natuurlijk wil ik dat wel, als je ziet dat iemand van zijn verhaal gaat stralen wordt je nieuwsgierig toch? Zo heb ik een ezel geknuffeld, 2 koeien geaaid (de stier heb ik maar overgeslagen😉)en als klap op de vuurpijl tilde hij een tamme kip uit haar hok en ik mocht haar aaien. Maar wat ik niet voorzien had (en waar ik enorm van schrok, mijn hele lijf tintelde) is het feit dat hij zei….. en dit kan ze ook.
Voor ik het wist stond er een kip op mijn hoofd, hij keek vol trots en plezier naar mij. Dat maakte dat ik mij weer kon ontspannen en min of meer van het moment kon genieten. Eenmaal de kip weer van mijn hoofd moesten de strootjes en de veertjes verwijderd worden. Je zal begrijpen dat dat dikke lol was. De uren daarna heeft de kip gevoelsmatig nog uren op mijn hoofd gezeten😄
Eind van de dag is mijn dag afgesloten met een glimlach. Ik kreeg een mooie tekening van een zonsopgang van een jonge man van 8 die met mij aan zijn angsten wou werken maar het nog niet goed aandurfde. Hij vroeg of hij eerst iets mocht tekenen en of ik hem dan een opdracht wou geven. Dat heb ik gedaan, ik heb hem gevraagd iets te tekenen waar hij blij van wordt. Hij tekende deze prachtige zonsopgang daar genoot en geniet hij altijd zo van.
Hij had een bepaalde logica in de opbouw van gebruik van de kleuren en die vertelde hij mij al tekenend. Omdat ik onder de indruk was van zijn tekening die hij al pratend maakte, vroeg ik hem van wie hij dat geleerd had. Hij keek mij verbaasd aan en zei…… dat kan je toch zelf bedenken, ik had het gevoel dat ik een blik kreeg van ‘domme vraag’ 😂
Hij heeft vol trots zijn tekening aan de wand geprikt en ik, ik was ontroerd en dacht wat krijg ik toch een mooie cadeautjes.
Misschien moet ik hem volgende week maar om een handtekening vragen, je weet maar nooit of hij “de nieuwe Picasso” wordt.
Volgens mij is de wens van ’s morgens dubbel en dwars uitgekomen🍀
Je ziet elkaar zomaar uit het niets in de gang. Wilma liep met nog wat begeleiders van het ene kantoor naar het ander. Ze was mij in eerste instantie niet eens opgevallen. Pas bij het aanspreken en de naam Wilma kwamen de herinneringen een beetje terug. Ze had wel een bekend gezicht voor mij maar die kon ik in eerste instantie nog niet plaatsen.
Door deze ontmoeting gingen toen ik thuis kwam alle radars in mijn hoofd werken. De ene herinnering volgde de ander op. Tot ineens het besef kwam dat Wilma de persoon was die het ene puzzelstukje voor mij kon oplossen. Het ene puzzelstukje vol met vragen uit een periode waar ik zelf niet veel meer van wist. Voor mij een heel belangrijk stukje.
Gelukkig wilde Wilma hieraan meewerken. Iets wat mij stiekem ook wel een beetje verbaasde, kon mij namelijk ook heel goed voorstellen dat ze dit na zoveel jaar niet meer zou willen.
Ik was erg zenuwachtig maar keek er ook naar uit. Het is toch een beetje vreemd om elkaar na zoveel jaar te zien en dan ook nog een serieuze vraag te hebben waar je antwoord op wilt. Er was tot mijn verbazing ook helemaal geen afstand tussen ons in de zin van “begeleidster” “cliënt”.
Ik vond het heel fijn om op deze manier samen te kunnen praten (en natuurlijk ook te lachen). Ik voelde mij begrepen. In mijn hoofd waren zoveel dingen anders dan de werkelijkheid. Hoe fijn is het om na al die jaren te horen dat ze zagen dat ik het moeilijk had.
Dat ik wel gezien werd ook al had ik toen het idee van niet. Wat ik ook heel bijzonder aan ons gesprek vond is dat een voor mij klein iets, voor een ander heel belangrijk kan zijn. Iets wat ik allang vergeten was en wat Wilma nog heel goed wist.
Ik vond het een heel fijn gesprek. Heb de antwoorden gekregen die ik nodig had en we gaan elkaar zeker vaker zien. Zelfs na zo’n 12 jaar kan een gesprek tussen begeleidster en cliënt nuttig zijn.
Wilma bedankt!
Een week of 4 geleden kom ik haar onverwachts tegen, ik loop haar voorbij en groet. Ergens heb ik een blik van herkenning maar kan het niet plaatsen, zij groet terug en ook zij heeft een blik van herkenning. Een kort praatje maakt al snel duidelijk waar wij elkaar van kennen. Het is zeker al een jaar of 12 geleden dat wij elkaar regelmatig zagen. Zij omdat ze in begeleiding was en ik omdat ik werkzaam was binnen de organisatie waar zij woonde. Leuk om elkaar even te treffen.
Al snel kwam er een vraag van haar huidige begeleidster aan mij of ze mij een keer mocht bellen omdat ze nog vragen heeft over die periode die ze maar niet duidelijk krijgt. Uiteraard mag dat en zo wil het zijn dat we appen en er een afspraak gepland wordt om samen te lunchen.
Afgelopen donderdag was het zo ver, we hebben afgesproken bij een leuke lunchroom, ik merk dat ik er de hele ochtend al zin in heb. Ik heb namelijk goede herinneringen aan deze dame ook al was het toentertijd niet altijd even eenvoudig om goed bij haar aan te kunnen sluiten. Ik weet nog dat ik haar waardeerde om wie ze was, een slimme dame, scherpe humor, maar ook een dame die zich snel afgewezen en gekwetst voelde. Een dame die het leven eigenlijk te zwaar vond om te leven en vaak begreep ik haar hierin ook, ze heeft zoveel nare dingen meegemaakt.
Eenmaal bij de lunchroom zie ik haar staan wachten, we hebben alle twee een lach op ons gezicht wanneer we elkaar de hand schudden. Zij zenuwachtiger dan ik maar dat verdwijnt al snel, ik zie een hele andere dame dan toentertijd en zij uiteraard ook. Al snel blijkt dat de humor er nog steeds is, we lachen veel en halen herinneringen op aan die periode. Zowel de goede als de minder goede. Ik kan haar geruststellen wanneer ze de opmerking maakt dat ze wel een draak moest zijn geweest voor ons als begeleiding. We moesten inderdaad wel eens zuchten van de acties die ze deed maar er was niemand in het team die een hekel aan haar had, iedereen kon haar waarderen om wie ze was. Een hele opluchting voor haar om te horen.
Hoe bijzonder is het om elkaar na al die jaren te treffen en hoe mooi is het dat we onze ontwikkeling met elkaar kunnen delen. Zij positiever in het leven, ik een eigen bedrijf. Ik weet zeker dat we elkaar nog vaker gaan treffen!
12 jaar is hij en we hebben elkaar een jaar geleden ontmoet omdat het niet goed met hem ging, hij wist niet goed wat hij met zijn hoge intelligentie aan moest, reageerde vaak op een manier waar hij, maar vooral anderen niet wisten hoe ermee om te gaan.
Hij heeft mooie stappen gezet, heeft hard gewerkt en is goed in ontwikkeling gekomen op alle gebieden. We zijn aan het afbouwen. Zijn grootste wens is binnen het reguliere onderwijs te kunnen blijven en dat lijkt goed te lukken. Hij is in september gestart op het voorgezet onderwijs en in samenwerking met alle partijen vindt hij zijn weg, komt tot rust en vindt zijn draai.
Afgelopen maandag hadden we het hier over, eigenlijk was er niets te bespreken alles lijkt in goede banen te lopen. Op mijn vraag waar we aandacht voor zullen hebben zegt hij ik weet niets maar ik wil wel graag van je weten wat je van mij geleerd hebt.
Nou dat kon ik hem wel vertellen, hij heeft mij geleerd dat het soms goed is om al pratend je verhaal te tekenen (dit hebben we veelvuldig gedaan om rust en overzicht te creëren in zijn brein en gevoelsleven), dat ik soms in mijn uitleg, ook tekenend, op het verkeerde punt een kruisje zet.
Hij had gelijk en dat heb ik aangepast in mijn uitleg over hoog gevoeligheid en slimme breinen.
Zo zijn er nog een aantal dingen. We hebben er lol om dat we elkaar geholpen hebben in onze ontwikkeling.
Wanneer ik hem vraag waar hij het meest blij mee is wat hij afgelopen jaar geleerd heeft start hij zijn verhaal over kikkers al tekenend.
Hij tekent een paarse stip en legt mij uit dat hij zich altijd een paarse kikker in een grote vijver heeft gevoeld waar alleen groene kikkers leven. Hier zet hij ook stippen voor.
Wat hij geleerd heeft is, dat hij zich soms groen kan maken en voelen, waardoor hij zich beter aan kan passen binnen de groep waar hij op dat moment is en dat dat zijn leven gemakkelijker maakt. Maar hij weet ook dat hij gewoon paars mag zijn want het is oké zoals hij is.
Ik zeg tegen hem dat ik mij herken in zijn verhaal omdat ik mij toen ik zijn leeftijd had mij altijd blauw voelde in een vijver met groene kikkers en dat ik ook mijn weg hierin gevonden heb.
Meteen pakt hij een blauwe stift en bevestigd dat ik een blauwe kikker ben (dat wist hij al die tijd al) maar dat ik doordat ik ook met zwarte kikkers om kan gaan (zwarte randje) en hen leer groen te zijn, er steeds meer paarse kikkers op mijn pad zullen komen die ook weer groen leren te zijn terwijl ze ook hun eigen kleur mogen zijn.
Dat hij anderen gunt om ook bij mij te komen omdat ik ze hierbij kan helpen, zodat ze ook in die vijver kunnen leven net als hij.
Het ontroerd mij zoals hij het uitlegt en tekent.
Je begrijpt dat mijn hart glimt van dit mooie compliment dat ik een kikker ben.
Een kwieke dame met een sceptische blik, ze weet het eigenlijk niet zo goed, nooit gedacht dat ze bij “zo’n iemand als ik” terecht zou komen. Wanneer ik haar vraag waar ze wil zitten, aan tafel of in de stoeltjes kiest ze opgelucht voor het zitje, dan is het niet zo officieel zegt ze.
Ze is goedlachs, positief in het leven staand maar de laatste tijd gaat het niet zo goed. Ze voelt zich sneller geïrriteerd, haar lichaam die haar is gaan beknotten in wat ze graag wil door de TIA die ze gehad heeft. Waar ze eerst blij was met alle ontwikkelingen die er na de TIA waren wordt het steeds moeilijker te accepteren dat er een plafond is aan haar herstel.
Het vliegt haar aan dat ze geen auto meer kan rijden, ze afhankelijk is van anderen. Dat ze blij hoort te zijn met hoe ze er nu bij zit, dat anderen het veel erger hebben enz. Wanneer ik aangeef dat ze zich niet hoeft te vergelijken met anderen maar dat ze naar haar eigen gemis mag kijken, dat dat een naar iets is en dat ze misschien wel boos is op haar lijf.
Ze laat het even bezinken, zucht diep en zegt ; ja dat is ook zo, na deze woorden komt er ontlading. Wanneer ik met haar mee wil denken merk ik dat ik te snel ga, ze geeft kortaf antwoord en gaat door met haar verhaal. Ik bedenk mij gelukkig op tijd dat je er soms alleen moet zijn, niet meer en niet minder. Gewoon een luisterend oor zonder oordeel, twijfel of verwachtingen. Ze voelt dat ik de schakeling maak en verteld meer, veel meer, veel meer dan ze voor mogelijk had gehouden. Dingen waarvan ze overtuigd was dat ze het nooit met iemand zou bespreken. Maar het lucht haar op.
Wanneer we na een uur afscheid van elkaar nemen bekijkt ze mij opnieuw met haar sceptische blik en zegt; misschien was het toch niet zo’n gek idee hier te komen.
Over 3 weken hebben we een nieuwe afspraak met een min of meer invulling, ze bedenkt het nog wel zegt ze voor ze mij gedag zegt.
Misschien wordt het eerst weer een gesprek van aansluiten en er zijn maar dat maakt mij niets uit.
Ik weet dat mensen uiteindelijk de uitdaging met zichzelf aan durven gaan en dat het dan pas tijd is voor herstel.
